Wie

Spoiler alert: het gaat over mij

Mijn naam is Evelyne, een naam met een bijzondere betekenis die me dierbaar is. Ze is afgeleid van de naam 'Eva', een naam die we allemaal wel kennen, en met de betekenis 'leven'. De oorsprong ervan ligt in het Hebreeuws. Ik vind het mooi dat mijn naam verbonden is met het leven. Ook al is het een toeval, het past wel bij hoe ik in het leven sta: veel nieuwsgierigheid en respect naar alles wat groeit. Ik zou voor de rest ook geen andere namen voor mezelf kunnen bedenken.

Mijn achternaam is 'Van Goethem' wat betekent 'afkomstig van het landgoed', iemand afkomstig van een plaats van waarde, een goed bewoonde plek. Het is een naam met als oorsprong Vlaanderen en mogelijk Duitsland.

Ik ben opgegroeid met twee thuistalen: Nederlands ( specifieker het Vlaams ) en Russisch, een mooie combinatie die mezelf weerspiegelt. België is mijn land van herkomst, maar mijn hart ligt op een heel specifieke plek: het kustdorp De Haan, in West-Vlaanderen. Sinds mijn geboorte kom ik er meerdere keren per jaar. We hebben er een appartement op de dijk, met zicht op zee en vele momenten van herinneringen. De Haan voelt als een tweede thuis voor me.

Mijn culturele autobiografie

Mijn eerste woordje was "mama", maar stilzitten kon ik niet. Als peuter kon je me op punt A zetten en vond je me vijf minuten later terug op punt D. Zo'n kind was ik, alle sinds thuis toch.

Boeken en Evelyne? Dat ging lang niet samen. Zelfs de verhalen van Geronimo Stilton konden me niet boeien. Maar creatief bezig zijn, dat was een ander verhaal. Ik kon urenlang tekenen, schilderen, knutselen, zonder moe te worden. Mijn ouders namen me dan ook vaak mee naar toneelstukken, musicals en speeltuinen. Voorstellingen zoals Daens of De ridders van de ronde keukentafel maakten deel uit van mijn culturele opvoeding, of ik het wou of niet ik moest wel mee.

Daarnaast volgde ik ook nog Russische school, zoals wij het thuis noemen. Elke zondag deden we daar aan gedichtjes lezen, schrijven, kleine toneelstukjes en liedjes zingen terwijl iemand piano speelde. Het hielp me een stukje van mijn cultuur te begrijpen en te ontwikkelen. Mijn mama komt namelijk uit Wit-Rusland, en hoewel ik Russisch spreek (en geen Wit-Russisch), voel ik me verbonden met die kant van mijn afkomst.

Op de lagere school waren boeken nog steeds niet mijn ding. Mijn mama probeerde me te laten lezen om mijn Nederlands te verbeteren, want ze vond mijn Nederlands rampzalig, maar ik las enkel de boeken die ik verplicht moest lezen voor school.

Toen ik stopte met de Russische school, ging mijn focus en die van mijn ouders naar ritmische gymnastiek, een sport die vaak als een Russische sport beschouwd wordt. De intensieve trainingen en soms harde opmerkingen hebben me gevormd tot wie ik nu ben. Ze leerden me discipline, doorzettingsvermogen, en het gevoel dat je altijd moet blijven presteren, ook als anderen hopen dat jij faalt. Zelf geloof ik erin dat ritmische gymnastiek me geholpen heeft met de studierichting Wetenschappen-Wiskunde vol te houden. Na twaalf jaar ben ik met pijn in het hart gestopt, omdat schoolangst me te veel werd. Toch blijft de sport een deel van mij. Zelf praat ik niet graag mondeling over dit deel van mijn leven, omdat het nog geen rustige plek heeft gevonden in mijn hart. Dat merkte ik toen ik ineenstortte bij het leerlingencontact van de kerstexamens.

Kunst, cultuur en literatuur hebben mij op onverwachte manieren gevormd. Vroeger zag ik kunst en cultuur als verplichtingen, zoals iets waar je zonder keuze mee te maken kreeg omdat anderen vonden dat het goed voor je was. Nu zie ik het anders, zelfs als je er niets mee te maken wilt hebben, maken ze toch deel uit van wie je bent. Ze maken deel uit van je leven via opvoeding, ervaringen en passies, en vormen zo mee je identiteit.

Mijn liefde voor literatuur kwam pas laat op gang. Rond mijn veertiende ontdekte ik BookTok, een gemeenschap op TikTok die boeken aanraadt, vooral voor jongeren. Het eerste boek dat ik uit eigen wil las was Things We Never Got Over, een romantisch verhaal over een vrouw die op de vlucht slaat voor haar bruiloft, in een vreemd dorp belandt, en plotseling moest zorgen voor een nichtje dat ze niet eens wist dat ze bestond. Binnen drie dagen had ik het uit, wat een record voor mij was.

Vandaag lees ik uit mezelf, iets wat vroeger ondenkbaar was. En hoewel ik de boeken vooral kies op genre (romantiek!), maakt het me weinig uit hoe moeilijk ze zijn, zolang het verhaal me raakt.

Sindsdien ben ik helemaal weg van de Twisted-serie van Ana Huang. Ik las al Twisted Love en Twisted Games, en ben nu bezig met Twisted Hate. Het liefst heb ik dat ik ze nooit uitlees, gewoon om het gevoel niet kwijt te raken dat de verhalen bezorgen. Tussendoor las ik ook It Ends With Us en begon ik met It Starts With Us, wat ik nog niet uit heb, en nog een hele hoop andere titels. Belangrijk detail: ik lees al deze boeken in het Nederlands, omdat de emoties dan beter bij me binnenkomen en zo begrijp ik de verhalen beter. Engels heb ik twee keer geprobeerd, maar dat lukt me niet goed. Zo heb ik geprobeerd One True Loves te lezen, een boek over een vrouw die opnieuw moet kiezen tussen haar jeugdliefde waarvan ze dacht dat hij dood was, maar wat niet zo bleek en een nieuwe liefde. Het tweede boek dat ik had geprobeerd was Things we hide from the light, een vervolg van Things we never got over, wat ook geen succes was.Zelf denk ik dat ik wegens de taal van het boek er niet door geraakte. Misschien net te moeilijk of bracht het te weinig emoties op in het Engels.

Inmiddels weet ik dat literatuur me op een andere manier raakt dan vroeger. Niet via schoolse opdrachten of gewone werken, maar via personages en verhalen waarin ik interesse vind. Ook al hou ik vooral van simpele verhalen, boeken en herkenbare karakters, geloof ik erin dat zelfs dat simpele iets ook literatuur is.